So Close, Yet So Far

Greetings Earthlings,

Het is alweer bijna 4 maanden geleden dat ik mijn eerste blogpost plaatste, maar ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren. Where did time go!? Oh ja, obsessief mijn toekomstige school opzoeken, mijn mede-jaars facebook stalken, en ondertussen nog even met schoolwerk overspoeld worden.. I remember now.

Sheeesshh, school lijkt eigenlijk alweer zo ver weg. Ondertussen heb ik alweer 6 weken zomervakantie, waarvan ik er drie in Cuba heb gespendeerd (ik weet nou echt niet of ik een heel duur Nederlands woord gebruik of echt gewoon niet meer normaal Nederlands kan..). Cuba was zo bijzonder. Ik heb echt nog nooit zo iets meegemaakt. Ze hebben daar niks, en als ik zeg niks, bedoel ik ook echt niks. Het is een land wat eerst een dictatuur was, waar toen een enorme revolutie is gekomen in opstand tegen de dictator Batiste, en wat nu (schijnbaar happily) een communistisch land is. 

Ze zijn inmiddels compleet failliet, en hebben een tien jaar lange celstraf op het (zelfs per ongeluk) doden van een koe, omdat er te weinig melk is om überhaupt de jeugd van de Cubanen mee te kunnen voeden. Het was vroeger een slaveneiland, en al het suikerriet dat daar op het land werd verbouwd, heeft alle mineralen uit de grond gezogen, waardoor meer dan 95% van het Cubaanse boerenland onvruchtbaar is geworden, en de populatie het moet doen met rijst, bonen, kip, vis, varken, tomaten, komkommers, mango’s, ananassen, kool, en bananen. Ik ben compleet serieus. Op het hele eiland is bijna niks anders te vinden. Ondanks al hun ongemak, zijn de inwoners van dit bijzondere eiland ontzettend gelukkig en dansen ze de sterren van de hemel in de salsa- en cha-cha-chaclubs. Het deed me echt reflecteren op het feit dat wij Nederlanders alles hebben wat ons hartje begeert, en dat we vaak toch denken dat het geluk ligt in meer en beter.. 

Ondertussen ben ik alweer twee volle weken in Nederland, die drukker zijn geweest dan ik me van te voren had voorgesteld. Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met het regelen van een visum, inkopen doen, zowel bewust als onbewust afscheid nemen, en zo veel mogelijk mensen zien. Ik moet toegeven dat ik het moeilijker vind om afscheid te nemen dan dat ik me van tevoren had voorgesteld. Het is niet zowaar het echte fysieke afscheid waar ik problemen mee heb, als meer het emotionele. Ik begin me gewoon steeds beter te beseffen wat en wiè ik hier allemaal achterlaat, en soms wordt dat mij wel even te veel. 

Begrijp me niet verkeerd, ik wil deze kans nog steeds met beide handen aanpakken, en ik ben nog steeds even blij met het feit dat ik mag gaan, maar toen het nog 150 dagen ver weg was, was het afscheid nemen nog niet een reëel iets. Nu dat het echt bijna zover is, voel ik mezelf er van groeien, maar het is ook moeilijk. Toch krijg ik bij elke mention van India zo’n grote glimlach op mijn gezicht dat ik zweer dat het gewoon oncharmant en irritant is, en ik vraag me af wanneer de eerste keer gaat zijn (of al is geweest) dat mensen òf zich afvragen of ik wel helemaal lekker ben, òf er zich een ongeluk aan ergeren. 

Wow, ik besef me nu pas dat ik nog helemaal niet heb gezegd over hoe lang ik weg ga! Dat is dus al over 2 dagen! AAAAAH! Ja jongens over precies 2 dagen, 8 uur, 27 minuten en 19 seconden staat er een vliegtuig klaar dat Ronit en mij eerst naar Londen vliegt, om ons vervolgens compleet in de tegenovergestelde richting gaat katapulteren naar INDIA!

I know, logic enzo. Maar nog steeds!! Ik kan niet wachten om uit te stappen op Mumbai International Airport (eigenlijk heeft het een hele ingewikkelde naam waar ik geen zin in heb om op te zoeken 🙂 ) en overweldigt te worden door de hitte, stank en drukte. Daar zal een busje van MUWCI staan dat ons dan eindelijk zal brengen naar ons toekomstige thuis.  

Ik voel me er (zoals Ronit gister mooi zei) eindelijk ècht klaar voor, en ik kan niet wachten om aan dit geweldige avontuur te mogen beginnen. 

Ik ben zo blij dat ik langs mijn onzekerheden ben gekropen en toch mij heb aangemeld voor deze geweldige kans die voor mij Mahindra United World College of India heet. 

MUWCI, Here I Come!

xxxxxxxxx

Akke 

 

 

 

 

 

UWC!?

Hee Iedereen!

Ik ben Akke, en ik ben blij. Haha, nee grapje, nou ja, eigenlijk niet. Ik ben namelijk geselecteerd door The Dutch National committee om het vijfde en het zesde jaar van mijn middelbare opleiding af te maken op The Mahindra United World College of India. Dit doet veel mensen dus echt helemaal niks dus laat ik het even beknopt uitleggen:
UWC (United World College) is een internationale organisatie van 14 scholen waarop leerlingen (16-18 jaar) vanuit meer dan 180 landen zitten. Deze leerlingen zitten daar niet zo maar. (Bijna) Iedere leerling wordt vanuit het Nationaal Committee (NC) van hun eigen land geselecteerd op basis van geschiktheid en eigen motivatie. Het selectieproces van ieder land is anders, maar bij het NC van Nederland zag het er zo uit:

1e Ronde: Een online aanmelding met honderduizendmiljoen vragen. (Oké misschien niet zó veel, maar het waren er wel veel) Een deel hiervan moet je zelf invullen, maar andere delen moeten je ouders, een leraar en een decaan of mentor over/voor je invullen. Vanuit deze ronde worden ongeveer 76 leerlingen geselecteerd om door de gaan naar de..

2e Ronde: Een selectiedag met groepsopdrachten, een debat over de ontwikkelingshulp in Afrika en of die nou wel echt zo goedbedoeld/helpend is (echt heel interessant, ik kreeg er meteen de UWC-kriebels van) , en een kort interview over je motivatie en eigenlijk ook gewoon jezelf; hobbies, schoolprestaties, vrienden, etc. Deze dag was voor mij eigenlijk heel erg gezellig, en ik heb echt heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Don’t get me wrong; ik was echt nagelbijtend bloednerveus, maar bij mij was het zo dat de zenuwen niet vertrokken toen ik daar kwam, maar tijdens de dag wel minder werden, omdat iedereen zo gezellig en open was, dat ik op gegeven moment helemaal was vergeten dat het een selectiedag was. Het interview vond ik wel wat heftiger. Ze zitten daar niet alleen om je te leren kennen, maar ook om te kijken of je wel stabiel genoeg bent om op je zestiende al uit huis te gaan. Maar blijkbaar heb ik toch iets goed gedaan, want ik kreeg uiteindelijk toch een e-mailtje dat ik door was naar de…

3e Ronde: Een interview van ongeveer 30-45 minuten. Dit keer gaan ze wat dieper op alles in; je motivatie, waarom JIJ nou zo geschikt bent, àls je geselecteerd zou worden wat dat het college van voorkeur is, ze vrienden, je thuissituatie, etc. Ik vond dit interview eigenlijk verbazingwekkend rustig en fijn verlopen, en kwam er dan ook met een vrij positief gevoel uit. Maar dat duurde niet lang. Het moment dat ik in de auto zat was ik al aan het twijfelen over honderdmiljoen dingen die ik had gezegd, en ik verklaarde iedereen die mij vanuit dat interview nog zou selecteren voor gek. Maar ja, ten slotte is iedere UWC-er wel een beetje gek 🙂

De wachttijd op ” het” telefoontje vanaf het interview is 1-3 weken, en na één miezerig weekje hield ik het al niet meer. Ik had mezelf uit zelfbescherming er hevig van overtuigd dat ik niet doorwas, zodat het nieuws alleen een bevestiging of een geweldige verassing kon zijn.
Ik werd uiteindelijk gebeld op 7 April, dus net twee weken na het interview. Om eerlijk te zijn was de hoop bij mij vrij ver te zoeken. Ik was druk bezig met mezelf te overtuigen dat ik het niet was geworden, zodat het nieuws alleen een bevestiging of positief kon zijn.
Ik was eindelijk klaar met mijn proefwerkweek, dus ik en mijn moeder waren al vanaf zeven uur aan het facetimen met mijn zus, Jikke, die een gap year heeft, en vrijwilligerswerk doet in Chille. We waren druk in discussie over het Ed Sheeran concert waar mijn moeder kaartjes voor had gekocht, maar alleen voor haar en Jikke, omdat ik; ‘”zowaar misschien al weg zou zijn”. Ik was het daar hevig mee oneens, en dit leidde tot een vrij humoristische discussie waarin ík iedereen aan het overtuigen was waarom ik niet door was.
Tot dat ik opstond om chocola te halen, en het geanimeerde gesprek tussen mijn moeder en mijn zus stilviel. Ik vond het allemaal maar raar en ging rustig verder met op mijn chocola knagen. Toen hoorde ik opeens; “Akke, je wordt gebeld. ”
Het was inmiddels al 21.00 geweest, en UWC was niet uit mijn hoofd (dat gebeurt immers nooit) maar ik verwachtte niet dat er zo laat nog gebeld zou worden. “Oh dat is waarschijnlijk Tara over de Bio cijfers, neem maar alvast op” zei ik nonchalant. “Nee Ak, ik denk dat je deze zelf op wilt nemen.” Toen wist ik het (of hoopte ik het) ; Dit is UWC.
Ik smeet mijn chocola op het aanrecht en sprintte naar mijn telefoon toe. Zonder te kijken naar het nummer nam ik de telefoon op. “Hallo, met Gerco van UWC Nederland” hoorde ik aan de andere kant van de lijn, en vanaf toen kwam er bij mij bijna geen zinnig woord uit. Ik kreeg de vraag: “Hoe zou jij het vinden om de komende twee jaar in India door te brengen?” En mijn geluk kon niet meer op.
De rest van het gesprek ging in een roes voorbij, en nadat ik de telefoon had opgehangen, was ik al weer helemaal vergeten wie ik nou ook alweer had beloofd om “meteen te bellen als ik door was”, en wie ik eigenlijk überhaupt aan de telefoon had gehad. Eerst de campus van Mahindra College tot in de puntjes inspecteren en loven.
Daarna alle vrienden en familieleden op de hoogte gebracht, en met mijn moeder ” celebratory chocolate-chip ice-cream” gegeten (as if you need a reason to eat ice-cream).
Anyway, ik ben dus momenteel aan het leven op een Indische roze (stof-)wolk, en ik ben niet echt van plan daar anytime soon vanaf te komen. Ik heb ook net de officiële acceptance letter van MUWCI (Mahindra United World College of India) binnen, dus het avontuur is nu officieel begonnen.
Op deze (IDK, dit?) blog zal ik de geïnteresseerden op de hoogte houden van het ongelofelijke avontuur dat voor mij MUWCI heet.

Liefs,
Akke – MUWCI ’14-’16 (Dit voelt zo stoer, holy poep)

Meer Info over UWC:
http://www.uwc.nl

Verdeling van mijn awesome jaargroep over de UWC’S;
– UWC Adriactic (Italië) – Jia Jia & Josephine
– UWC Atlantic (Wales) – Barbara
– UWC Costa Rica (Costa Rica) – Guusje, Eva & Floyd
– UWC Dilijan (Armenië)
– Li Po Chun UWC (Hong Kong) – Willem
– UWC Maastricht (Nederland) – Sahar, Victorine, July Mae en Emma<a
– UWC Mahindra (India) – Ronit ( Mijnco-year!)
– UWC in Mostar (Bosnië en Herzegovina) – Annelie & Jady
– Pearson College UWC (Canada) – Keneshka
– UWC Robert Bosch College (Duitsland) – Tirsa
– UWC Red Cross Nordic (Noorwegen) – Emma & Mar
– UWC South East Asia (Singapore) – Sophie & Marko
– UWC – USA (Verenigde Staten) – Szymon, Olaf & Charifa
– Wateford Kamhbala (Swaziland) – Wouter & Mathilde